Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Raven She Hollers is een groep van drie vrouwen die generaties overspannen en muziek maken geïnspireerd en geïnformeerd door een diversiteit aan rootsmuziek. Joys Dancer, Nissa Shiell en Chandra Pederson mengen hun stemmen tot warme harmonieën die zowel originele liedjes als interpretaties van geweldige oude tijd en volksmuziek tentoonstellen.
Ik sprak met Joys Dancer over hoe de band bij elkaar is gekomen, hoe ze samen muziek maken en waar ze inspiratie opdoen om nieuwe muziek te maken.
Joys Dancer: Ik woon in een opzettelijke gemeenschap/coöperatie hier in het noorden van centraal Saskatchewan. Ik was een van de oorspronkelijke leden van de gemeenschap toen het begon in de vroege jaren '70 en Nissa, een van mijn bandleden, is de dochter van een van de koppels die hier van vrij dichtbij het begin was, dus ze is hier opgegroeid. Ze was een van de beste vriendinnen van mijn oudste dochter. Toen ze volwassen werd, kozen Nissa en haar partner ervoor om hier ook te komen wonen. Ik ken haar het grootste deel van haar leven. Chandra is het derde lid van de band en zij en haar familie zijn hier tien jaar geleden naartoe verhuisd. We hebben haar leren kennen via een gezamenlijke landbouwgroep in de gemeenschap. We maakten contact en gingen naar een potluck-avondmaal bij haar thuis, we begonnen daarna muziek te spelen en het werd duidelijk dat we er een vervolg aan moesten geven. Onze stemmen mengden erg goed en onze hele benadering van muziek leek erg copasetisch.
JD: Onze benadering van muziek in de band is om elkaars plaats in de muziek, smaak in muziek en wat we allemaal naar de band brengen echt te eren. In onze praktijken en in onze uitvoeringen wisselen we elkaar af. We wisselen om de beurt met de nummers die we brengen, met het voortouw nemen en de andere twee leden kijken hoe we dat nummer het beste kunnen ondersteunen. Onze grootste passie is harmonie en we worden erg enthousiast over het werken aan en het uitwerken van harmonieën. We willen die goede plek vinden wanneer onze drie stemmen samenvloeien en de prachtige plek vinden die echt solide harmonie creëert.
We hebben dezelfde smaak, maar ieder van ons brengt iets anders in de muziek. Ik ben de oudste en kom uit een achtergrond van oude muziek. Ik speel vijfsnarige fretloze banjo en daar ligt mijn hart, hoewel ik alles waardeer. Nissa's grootste stilistische invloeden zijn blues, jazz en country. Chandra's familie speelt allerlei soorten oude muziek. Ieder van ons brengt deze invloeden naar de tafel en we schrijven allemaal liedjes.
We brengen allemaal liedjes op tafel. Op ons tweede album zijn twee van de nummers nummers die ik heb geschreven, maar Nissa neemt de leiding op de ene en Chandra neemt de leiding op de andere. De persoon die het nummer schrijft, zingt het nummer niet altijd. We zijn er nog niet, maar we hebben gesproken over samenwerken bij het schrijven, maar het is iets dat we willen verkennen.
JD: We komen bij elkaar, we kruipen bij elkaar en een van ons zal een lied brengen. De persoon die het nummer heeft gebracht, zingt het en sommige nummers vallen gewoon op hun plaats. Nissa bracht bijvoorbeeld Columbus Stockade Blues naar de tafel, dus Chandra en ik begonnen gewoon met haar mee te spelen. Alles viel op dat moment op zijn plek. De harmonieën vielen op hun plaats en het was gemakkelijk. Sommige nummers zijn net zo. Een van de nummers die ik schreef, Gonna Miss You, was een nummer dat ze meteen konden oppikken en de harmonieën konden vinden toen ik het voor hen zong. We hoefden het nooit te finetunen, het was in orde.
Van Spinditty
Er zijn andere nummers waar je echt, echt aan moet werken om de notatie voor harmonieën uit te schrijven. Sommige nummers zijn wat lastiger om de harmonieën te vinden en de instrumentatie uit te werken, maar we kruipen in de huid en werken eraan. Soms moeten we noot voor noot doornemen om het vast te leggen en die goede plek te vinden. Voor mij is mijn favoriete onderdeel van het hele ding het intense werk dat we soms moeten doen. Het is hard werken, maar we zijn zo blij als we het eindelijk bereiken.
Als er optredens of opnames zijn, hebben we onze eigen geluidsapparatuur, dus we werken met de microfoons, nemen op en luisteren ernaar omdat het niet altijd is wat we denken dat het is. Het is een leerproces geweest door het opnemen van onze twee albums.
JD: Wat we van ons eerste album hebben geleerd, is dat we dachten dat we klaar waren om de studio in te gaan en dat was niet zo. Ik vermoed dat dat een veelvoorkomende ontdekking is voor bands. Deze keer hebben we de nummers echt veel uitgevoerd voordat we de studio in gingen, dus het was deze keer een veel soepelere ervaring. Toen we eenmaal echt aan het album begonnen, realiseerden we ons dat er nummers waren die meer werk nodig hadden. We begonnen te werken aan de meest solide nummers en het volgde vanaf daar.
We hebben het grote geluk om in de studio te werken met onze dierbare vriendin Liza Holder die een paar uur bij ons vandaan woont en ze heeft een studio in haar huis. Ik ken haar al sinds ze een klein kind was. Zij en Nissa waren vrienden die opgroeiden. Het was geweldig om met haar samen te werken. Ze heeft oneindig veel geduld en is zeer ondersteunend.
We lieten vier artiesten (Nissa, Sherron Burns, Oriol Dancer en Birgit Lessing) werken aan het maken van een "chagrijnig theater" van het nummer Darlin' Corey van Star Gaze. Een chagrijnig theater is een zeven meter lange rol papier waarop het verhaal van het lied is geschilderd. De rol is gewikkeld op twee houten deuvels die deel uitmaken van dit theater. Het proscenium voor het theater was gemaakt van een oude metalen koffer met een opening erin om het podium te maken. Het verhaal wordt aangezwengeld op de houten deuvels en het lied wordt gespeeld. Dat is weer een stukje van wat er met dit album en dit nummer is gebeurd. De zoon van Sherron Burns, Sam is net klaar met de filmschool en hij heeft een video gemaakt van Darlin' Corey en het maken van het chagrijnige theater.
JD: Ik kijk op dit moment in het bijzonder naar een aantal jonge muzikanten. Ik denk aan het Northern Lights Bluegrass-festival en het Ness Creek Music Festival en hoeveel lokale bands er elk jaar in de line-up staan. Ik heb het gevoel dat het echt sterk is.
Wat ik zie in de scene in Saskatoon, waar ik meer bekend mee ben, dat me echt verwarmt, is de steun die alle muzikanten elkaar geven. Er is een gebrek aan concurrentievermogen en een sterke gemeenschap onder muzikanten. Bijna twintig jaar geleden startte mijn dochter een open podium in Saskatoon. Ik denk dat die open stage scene veel bands echt de kans heeft gegeven om te beginnen.
JD: Ik denk dat we gewoon willen blijven spelen en dat is het belangrijkste. We willen blijven opnemen. Zowel Nissa als Chandra hebben een baan en een gezin, dus we hebben het nog niet gehad over een scenario voor een grote tour. We willen gewoon zo veel mogelijk blijven spelen. Op dit moment zijn we niet op zoek naar optredens, ze komen naar ons. We spelen op muziekfestivals, koffiehuizen, gemeenschapsevenementen en seniorencentra in het gebied, wat echt een goede zaak was om te doen. We lijken steeds meer optredens te houden en we praten erover om nog wat meer achter optredens aan te gaan, maar wat er nu voor ons gebeurt, lijkt ons bezig te houden!
