Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Ferus Melek is een Finse synthwave producer die wat hij noemt "pre-apocalyptische synthmuziek" maakt met een retro jaren 80 flair. In een per e-mail verzonden interview bespraken we zijn invloeden en benadering van het maken van muziek. We spraken ook over zijn laatste album We Don't Belong Here.
Ferus Melek: Ik was een vrij typische jongen die luisterde naar alles wat ik te pakken kon krijgen. Nadat hij mijn vader serieus onder druk had gezet, kocht hij de Commodore64 voor mij, wat mijn toegangspoort was tot synthetische geluiden. In het begin speelde ik alleen maar games, maar al snel realiseerde ik me dat ik meer aangetrokken werd tot die pakkende gamethema's die werden gecomponeerd door legendes als Rob Hubbard, Martin Galway en Ben Daglish. Toen vond ik wat waardeloze muzieksoftware en begon mijn eigen deuntjes te maken.
Later begon ik te spelen in typische schoolbands, voornamelijk drums en bas. Uiteindelijk waren al die bands dood en begraven, dus ik ging terug naar de wereld van synths en sequencers, maar de geest voor muziek was verloren. Ik verkocht al mijn spullen en vergat de muziek bijna een decennium lang, totdat de vlam in 2016 weer oplaaide.
FM: Je zou kunnen zeggen dat synth mijn eerste liefde is, omdat ik in '86 muziek begon te maken met zeer eenvoudige synthetische geluiden, zoals ik hierboven al zei. Het komt een beetje terug op iets bekends en toch doe ik het heel anders, maar ik weet niet of ik ooit echt een bewuste beslissing heb genomen dat synthwave iets was dat ik wilde doen, het was meer dat mijn muziek wat synthwave-elementen bevat die lijken geschikt te zijn voor het synthwave-publiek. Voor mij is het eigenlijk gewoon synthmuziek, ik heb geen labels meer voor mezelf nodig.
FM: Er zijn er zoveel en de meeste zijn niet eens synth-gerelateerd. Ik hou van de componisten die het vermogen hebben om hun eigen werelden te bouwen, zoals die iconische gamemuziekcomponisten die ik al noemde, maar ook van artiesten/bands zoals Nik Kershaw, Ultravox, Duran Duran, Goblin, John Carpenter, Vangelis en Jarre. Vergeet de zwaardere invloeden als Black Sabbath, Kiss, Mötley Crüe en Iron Maiden niet. Wat een rommel eigenlijk!
FM: Het is elke keer anders denk ik. Soms schiet me een kort stukje melodie of baslijn te binnen en leg ik het weg. Soms krijg ik gewoon een gewone 4/4 beat en begin ik er iets overheen te jammen. Het is eigenlijk geweldig dat er geen formule is voor inspiratie.
Van Spinditty
FM: Er is een plaats genaamd Octoparis in een verre toekomst. Mensen, zowel levend als dood, zijn allang verdwenen en het kwaadaardige mainframe regeert het wereldwijde netwerk van computers. Tot op een dag…
Als we ingaan op het concept van de dramatische structuur (die zes verschillende fasen heeft), is het vrij duidelijk dat je dat kunt gebruiken om een EP te maken door te beginnen bij de inleiding en te eindigen met de resolutie. Dat had ik in gedachten toen ik zes nummers voor het album schreef, maar ik moest één nummer weghalen omdat het gewoon niet werkte met de andere. Als ik nu terugkijk, een jaar na de release, voelt het als geheel nog steeds erg samenhangend (en als je die 'a' overslaat, wordt het uitgesproken als 'klootzak' … nou …)
FM: Ik zal het op 19 juni uitbrengen en het heeft negen nummers met een totale speelduur van 28 minuten, dus het is heel gemakkelijk om te luisteren en te vergeten… of blijf herhalen, bedoel ik!
Er is deze keer geen groot thema, alleen de beste nummers die ik tussen december 2018 - maart 2019 heb geschreven. Het geluid waar ik naar op zoek was, is organischer dan voorheen en met de invloeden ging ik zelfs verder dan de jaren '80. Voor het eerst heb ik ook enkele nummers gemaakt door met verschillende instrumenten te jammen. Thematisch gezien blijft de dystopische toekomst voorlopig achter, omdat ik meer nadacht over wat er vandaag in de wereld aan de hand is. Dus het emotionele bereik op het album is misschien nog groter dan eerder.
Dus ik denk dat dit een heel ander soort beest is dan Decay of the Mainframe, dat ik niet opnieuw wilde creëren. Ik wilde gewoon wat serieuze lol hebben en dat deed ik ook echt.
FM: Ik heb al te veel plannen in mijn leven, dus ik heb geprobeerd minder plannen te maken met mijn muziek, maar mijn plan op korte termijn is om in juni mijn eerste volledige album uit te brengen met een soort promovideo en daarna ga ik mijn live-set bouwen. Hopelijk heb ik mijn eerste optreden in 2019.
FM: Ik weet het niet, ik heb nog veel in te halen! In 2019 heb ik grotendeels geïsoleerd geleefd vanwege het proces van het schrijven van een album, dus ik sta niet echt op de kaart. Ik denk dat er genoeg geweldige synthwave-nummers zijn, maar minder plezierige synthwave-albums. De artiesten lijken meer op productie gerichte geeks in vergelijking met andere genres, ten koste van daadwerkelijke songschrijfvaardigheden en dat is iets dat we veel meer zouden moeten oefenen.
Producers praten graag over hun nieuwste speelgoed, maar voor mij is het interessantere onderwerp waarom je het nummer hebt gemaakt en wat het jou (en mij) laat voelen, niet zozeer de technische kant. Wanneer je een rijke en interessante compositie krijgt, neemt de productie veel druk weg, maar als je compositie saai, repetitief en leeg is, heb je veel werk te doen om de luisteraar enthousiast te maken.
FM: Ik weet het niet, laad ik überhaupt op? Voor mij gebeurt het door iets heel anders te doen of helemaal niets te doen, wat natuurlijk verdomd moeilijk is, maar ik word er steeds beter in. Ik ben niet de eerste die creativiteit vindt uit eenzaamheid en verveling. De geest begint verhalen te creëren als je geen enkele stimulatie in de buurt hebt.
