Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Midnight Mantics is een synthwave-project dat bestaat uit twee vrienden: Adam McCants en Stacy Hogan. Ze combineren hun passie voor de synth-gedreven muziek van de jaren '80 met meer actuele geluiden om een unieke mix van nostalgie en hedendaagse gevoelens te creëren. Ik sprak met Adam McCants over hoe de band werd geboren, het creatieproces voor hen en hoe ze fris en geïnspireerd blijven.
Adam McCants: Ik ben gek op muziek sinds de eerste keer dat ik het hoorde, maar ik denk dat de passie echt in het spel kwam nadat ik me realiseerde hoeveel invloed het op mij en mijn humeur of kijk op verschillende momenten in mijn jeugd had. Of ik nu een goed of een slecht seizoen doormaakte, muziek hielp echt en werd een krachtig soort therapie en motivatie.
Sidebar, passie is echter een heel interessant woord, omdat het vaak wordt gebruikt als synoniem voor iets waar je veel van houdt of waar je een sterkere interesse in hebt, maar ik heb door de jaren heen geleerd dat het meer is dan dat. Per definitie is het eigenlijk een intens en nauwelijks controleerbaar verlangen of emotie. De Latijnse wortel van het woord is passio, wat 'lijden voor' betekent. Cue de "whoa" van Bill & Ted.
Muziek is er altijd geweest en ik kan me geen wereld zonder voorstellen. Door een combinatie van veel verschillende dingen is mijn passie ervoor ontstaan. Het was niet per se een specifieke artiest, maar het was gewoon begrijpen dat het bestond en er was om te helpen.
AM: Stacy, mijn partner bij het project, en ik ontmoetten elkaar jaren geleden via de muziekscene van Nashville en zijn sindsdien maatjes. Af en toe jamden we een beetje en tijdens een van de jams kwamen we op dit synthgeluid uit de jaren 80 en zo werd Midnight Mantics geboren.
AM: We zijn allebei opgegroeid met het kijken naar films van John Hughes, Cameron Crowe, Savage Steve Holland en John Carpenter, die allemaal een heleboel synth-gebaseerde soundtracks hadden, dus de artiesten en componisten die die soundtracks maakten, werden enkele van onze favorieten.
Ik zou zeggen dat Jerry Lee Lewis, Elvis, Aerosmith, Otis Redding en Metallica specifieke invloeden buiten het genre zijn. Van het genre zou ik echt zeggen: Tears For Fears, Psychedelic Furs, Genesis, Simple Minds, Billy Idol, Ice House, Howard Jones, etc.
Er is ook een echt ondergewaardeerde band genaamd The Call die voor mij persoonlijk een grote invloed heeft gehad. Ze zijn een van die bands die je moet gaan bekijken als je niet weet wie ze zijn. Mensen hebben meer van hun muziek gehoord dan ze beseffen, maar ze zijn nooit zo groot geworden als ze hadden kunnen (of moeten) hebben.
Van Spinditty
Willekeurige opmerking, maar in de opening van de film 'The Lost Boys' zijn ze op de strandfair/boardwalk en is er een geoliede, gespierde saxofonist (die iedereen die de film heeft gezien zich waarschijnlijk zal herinneren) die een nummer speelt genaamd " I Still Believe", geschreven door The Call. Een andere echt onderschatte invloed is een band genaamd Real Life. Ze zijn echt een opmerkelijke, super synth-aangedreven geweldige band waarmee ik voor het eerst kennismaakte via de niet zo veelgeprezen (maar geweldige) vervolgfilm 'Teen Wolf Too' (met in de hoofdrol de nu super beroemde Jason Bateman).
AM: Stacy en ik hebben soms individueel ideeën die opkomen en we noteren ze heel snel op papier of maken een snelle spraaknotitie op onze telefoons, enz. Maar waar we echt ideeën initiëren en ontwikkelen, is wanneer we samenkomen . Het lijkt een eindeloze tik te zijn wanneer we gaan zitten, dus we gaan meestal naar de thuisstudio en spelen ideeën heen en weer, hij op synthesizer en ik op bas of vice versa.
Na een paar sessies daarvan, nemen we de ideeën die we het meest graven en ontwikkelen die een beetje verder, en verfijnen het dan tot een EP, album, enz.
AM: Hoewel we met onze eerste release geenszins ontploften of groot werden, hebben we wel een fanbase ontwikkeld die super bemoedigend voor ons was. We wilden dus niet alleen muziek blijven maken omdat het geweldig is om te doen, maar we wilden ook de mensen die hebben gegraven wat we eerder deden iets nieuws meegeven. We schreven ongeveer 15 nummers en beperkten ze tot de zes die op de Vibe City EP staan. We probeerden te streven naar een voortzetting van het geluid op de vorige plaat (waarvan ik betwijfel of we ooit zullen vertrekken) met een iets andere tint/mix op bepaalde nummers.
AM: Met betrekking tot de synthwave-scene in de VS en de wereld, is het naar mijn mening gewoon onderbelicht en ondergewaardeerd. Er zijn veel mensen die echt ongelooflijke muziek maken die niet veel (of geen) blootstelling krijgen en dat is zwak, dus hopelijk zal dat tij op een gegeven moment veranderen.
Er zijn zoveel goede artiesten binnen het genre en er moet nog een enorme doorbraakartiest zijn (althans voor zover ik weet) in de scene. Toegegeven, het doel van muziek maken is niet om op te blazen of beroemd te worden, maar idealiter om een carrière te ondersteunen en zoveel mogelijk mensen het te laten horen, wat natuurlijk blootstelling vereist. Hopelijk keert het tij in een richting waarin mensen het genre leren kennen en het veel meer gaan waarderen dan zij.
AM: We doen dit project omdat we goede vrienden zijn en we het fantastisch vinden om het te doen. We willen muziek uitbrengen waar mensen van genieten, dus wat de toekomst betreft, zullen we gewoon blijven doen wat we doen en hopelijk zullen meer mensen eraan vasthouden, er deel van gaan uitmaken en er fans van worden . We zullen het nog steeds doen, ongeacht hoeveel fans we hebben, maar we zouden heel blij zijn om te zien dat het uitgroeit tot een groter publiek.
AM: Met Stacy en mezelf is het als we gaan zitten als een natuurlijke opwekking. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, behalve dat het een constante stroom van ideeën is, gelach en nog meer ideeën en nog meer gelach, wanneer we samenkomen. Uiteindelijk leggen we het allemaal samen en wordt het samenhangend. Het is werkelijk een zeer moeiteloze samenwerking.
