Accepteer "Too Mean to Die" albumrecensie

Ik ben een geobsedeerde hardrock & heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

Accepteren - "Te gemeen om te sterven"

Nuclear Blast Records, 2021

11 nummers, looptijd: 52:11

De heropleving van het Duitse ACCEPT is een van de meest welkome succesverhalen van de heavy metal van het afgelopen decennium. Fans stonden sceptisch tegenover het idee om Accept door te laten gaan zonder hun iconische frontman Udo Dirkschneider, maar de komst van nieuwe zanger Mark Tornillo (ex-TT Quick) en het enorme comeback-album Blood of the Nations uit 2010 legden de twijfelaars het zwijgen op en markeerden het begin van een zeer succesvolle tweede act voor de legendarische Teutoonse verschrikkingen. Met Tornillo aan het roer klimt Accept langzaam omhoog in mijn lijst van favoriete bands dankzij recente albums als Stalingrad (2012) en The Rise of Chaos (2017). Die traditie wordt waarschijnlijk voortgezet met hun nieuwste release, Too Mean to Die.

Too Mean to Die, uitgebracht op Nuclear Blast Records in januari 2021, is Accept's vijfde studioalbum met Tornillo op zang en ondanks enkele recente line-upverschuivingen, is het een ijzersterke missie die laat zien dat deze ervaren band nog steeds overeind staat en even slecht klinkt -kont zoals altijd.

Na het vertrek van bassist Peter Baltes in 2018, is leadgitarist Wolf Hoffmann nu het enige overgebleven bandlid van Accept's klassieke jaren '80 line-up. Baltes werd vervangen door de nieuwe viersnarige Martin Motnik en de band voegde ook derde gitarist Philip Shouse toe voordat het nieuwe album werd opgenomen. Ondanks de nieuwe spelers zijn de elf nummers op Too Mean to Die nog steeds onmiddellijk herkenbaar als Accept, met behoud van hun kenmerkende luide en trotse, anthemische metalgeluid, vol melodie, hooks en die alle belangrijke zware crunch.

"De Begrafenisondernemer"

Van Spinditty

De liedjes

Too Mean to Die begint met het keiharde "Zombie Apocalypse", wat in het begin misschien wat ogen doet rollen - "oh kom op, nog een nummer over zombies?" -- maar bij nadere inspectie van de teksten gaat het over de verslaving van de mensheid aan mobiele telefoons en digitale apparaten die ze in elektronische zombies verandert, wat een leuke draai is. Na het uitdagende titelnummer wordt een soortgelijk anti-tech sentiment uitgedrukt in het hatelijke 'Overnight Sensation', wat een sarcastisch ontslag is van internet-'influencers' en vage beroemdheden zoals de Kardashians. Opdat je niet denkt dat dit betekent dat de leden van Accept verbitterde oude mannen zijn geworden die zeggen: "Ga van mijn gazon af, verdomde kinderen!" in elk nummer is het hoogtepunt van het mid-album "The Undertaker" een sinistere, vlees- en aardappelslow grinder die teruggaat naar het Balls to the Wall-tijdperk, compleet met die klassieke "whooaaaa-ooohhhh-ohhhh" achtergrondzang. Inmiddels zouden zelfs de meest afgematte old-schoolfans hun vuisten moeten opheffen als teken van overwinning.

Mijn favoriete nummer op het album is misschien wel het dikke, "Sucks to Be You", dat nog veel meer attitude en venijn heeft, en leidt naar de epische speed metal-cut "Symphony of Pain", met zijn uitgesproken Restless & Wild-vibe.

De band laat het gaspedaal heel even los op "The Best is Yet to Come", een ballade die herinnert aan eerdere Accept chill-out epics als "Princess of the Dawn" en "Winter Dreams", voordat ze terugslaan in versnelling met de hei-head banger "How Do We Sleep." Het hectische tempo van "Not My Problem" is een genot om de nek te breken en het stijlvolle instrumentale slot "Samson & Delilah" (een mix van stukken uit een opera van Camille Saint-Saens uit 1877 en een symfonie uit 1893 van Antonin Dvorak) geeft Hoffman en zijn maten een kans om te pronken met hun klassieke/metal karbonades.

"Zombie Apocalyps"

Samenvattend

Too Mean to Die verschijnt regelmatig in mijn cd-speler sinds het voor het eerst eind januari arriveerde, en het zal waarschijnlijk nog lang bovenaan mijn afspeellijsten blijven staan. Accept is de zeldzame band die eigenlijk beter lijkt te worden met de leeftijd, en Too Mean to Die is gemakkelijk hun beste poging sinds Blood of the Nations in dit fanboy-boek. Ja, het is zo goed.

2021 is nog maar net begonnen, dus het is misschien wat vroeg om een ​​"Album of the Year" te voorspellen, maar na slechts een paar keer luisteren naar Too Mean to Die is Accept al een kanshebber die moeilijk te verslaan zal zijn!

"Te gemeen om te sterven"