Accept's "Blood of the Nations" recensie

Ik ben een geobsedeerde hardrock/heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

Accepteer – Blood of the Nations

(Nuclear Blast Records, 2010)

Meer dan een decennium na de release vindt Accept's MASSIVE comeback-album Blood of the Nations nog steeds minstens één keer per maand zijn weg naar mijn muziekrotatie. Het was mijn favoriete metal-cd van 2010, wat geen geringe prestatie was, aangezien het te maken kreeg met stevige concurrentie zoals het geweldige Ironbound van Overkill en het langverwachte Walk Through Fire van Raven. Ik kan me nog steeds herinneren wat een aangename verrassing Blood of the Nations was, waarmee ik meteen alle twijfels wegnam die ik had toen de Duitse metalveteranen voor het eerst aankondigden dat ze herenigd zouden worden zonder hun iconische, in camouflagekleding geklede screamer Udo Dirkschneider.

Begrijp me niet verkeerd, ik had niets tegen de keuze van de band voor Udo's vervanger, voormalig TT Quick-zanger Mark Tornillo. Mark is een mede-inwoner van New Jersey, dus natuurlijk ging ik voor die man duimen! Herinneringen aan Accept's eerdere poging om door te gaan zonder Udo (1989' Eat The Heat , een kortstondig experiment in hair metal met de Amerikaanse zanger David Reece) werpen echter lange schaduwen over de goede naam van de band.

Kort na hun comeback-aankondiging plaatste Accept enkele oefensessies van de nieuwe line-up op YouTube. . . wat niet zo geweldig klonk, om eerlijk te zijn, maar ze brachten me er in ieder geval toe om de titelloze EP van TT Quick uit 1984 en de Metal of Honor LP uit 1986 af te stoffen. Toen ik deze essentiële metalklassiekers uit New Jersey (die ik in een aantal jaren niet meer had gehoord) opnieuw bezocht, zoomde ik in op de schorre zang van Mark Tornillo en begon te denken: "Weet je wat, dit zou toch echt kunnen werken." Marks stijl was ruw genoeg om bij het Accept-geluid te passen, zonder te klinken als een echte Udo-kloon.

Dus nam ik een afwachtende houding aan terwijl de band naar Engeland vloog om hun eerste nieuwe studioalbum op te nemen in meer dan twaalf jaar met superster metal producer Andy Sneap (die heeft gewerkt met Megadeth, Arch Enemy, Exodus en Nevermore, net om er maar een paar te noemen) achter de console.

"Teutoonse terreur"

Accept laat de "Teutoonse" bom vallen!

In mei 2010 kregen Accept-fans hun eerste smaak van nieuw materiaal toen de muziekvideo voor "Teutonic Terror" op YouTube werd losgelaten en onmiddellijke, bijna universele extatische lof kreeg van de metalgemeenschap. Niet alleen was de video UTTERLY bad-ass met zijn beelden van de band die optrad tegen muren van vlammen, artilleriegranaten, tanks en militaire hardware, maar het nummer was ook absoluut moordend, en bracht aangename herinneringen terug aan zulke verpletterende klassiekers als "Balls naar de muur" en "Metalen hart." Ik was officieel verkocht op het nieuwe album zodra ik die video zag!

"Pandemie"

Het album en de nasleep. . .

Nuclear Blast Records bracht Blood of the Nations uit in september 2010 en ik pakte zo snel mogelijk een exemplaar. "Teutonic Terror", was natuurlijk nog steeds mijn favoriete nummer, maar ik kan geen fout vinden in de 13 nummers van het album. Alles was perfect op zijn plaats - de tuffende, machine-achtige precisie van gitaristen Wolf Hoffman en Herman Frank, het beukende baswerk van Peter Baltes, het kanonvuur-drumwerk van Stefan Schwarzmann, die grote potige meezing "bende refreinen". . . muzikaal heeft Blood of the Nations met succes de 'vibe' heroverd die de albums van Accept uit de jaren 80, zoals Restless en Wild en Balls to the Wall, tot zulke blijvende klassiekers maakte.

De sterke, zelfverzekerde zang van Mark Tornillo klonk alsof hij de band al zijn hele leven leidt. Naast 'Teutonic Terror' waren andere opvallende nummers het titelnummer 'Pandemic', het epische 'The Abyss' en het verpletterende album 'Bucket Full of Hate'. Zelfs 'Time Machine', de zogenaamde 'bonustrack', schopte tegen de kont, en die worden meestal als opvulling gegooid. Zodra ik mijn eerste draai van de cd voltooide, had ik maar vier woorden: "ALBUM VAN HET JAAR!" Verdorie, misschien zelfs het decennium!

Van Spinditty

Sinds de release van het album heeft Wolf Hoffmann in verschillende interviews verklaard dat hij naast alle lovende recensies ook een behoorlijk aantal "excuses" heeft gekregen van critici en nee-zeggers die hem hadden verteld dat hij zijn tijd zou verspillen aan het herrijzen van de aarde. Accepteer zonder Udo.

Sterker nog, Accept is sinds de release van Blood blijven domineren in de Duitse metal-sweepstakes met nog drie uitstekende studioalbums: Stalingrad uit 2012, Blind Rage uit 2014 en The Rise of Chaos uit 2017. De twijfelaars zijn officieel het zwijgen opgelegd. Mark Tornillo is de stem van Accept en de metalgemeenschap heeft de band terug verwelkomd met een teken van overwinning.

Opmerkingen

VrijheidMetaal uit Somewhere In Time op 30 mei 2012:

Geweldig!!! Ik kijk er naar uit als je eraan toe bent!!!

Keith Abt (auteur) uit The Garden State op 30 mei 2012:

Ik was van plan er een te doen voor Stalingrad, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad!!

VrijheidMetaal uit Somewhere In Time op 30 mei 2012:

Wat dacht je van een recensie van Stalingrad?

Keith Abt (auteur) uit The Garden State op 05 mei 2011:

Ja, TT Quick was een coole band … helaas heb ik ze nooit meer terug gezien (zelfs als ze uit New Jersey komen en ik ook) … hun eerste EP (zelfgetiteld) is mijn favoriet van hen.

ScheurbuikSkalliwag van Judith River, Montana op 4 mei 2011:

Ik was verbaasd over de kwaliteit van deze release. De aantrekkingskracht van old school Accept eindigde voor mij met "Balls To The Wall". Mijn eerste keer dat ik in 1984 in een club in New York speelde, was de opening voor TT Quick. Als ze (Accepteren) om mijn nek van het bos kwamen, zou ik ze gaan bekijken. En ja ! Ik zou ze willen smeken om me "Fast As A Shark" met hen te laten spelen.