Albumoverzicht: Paradigm Drift door Michael Vignola

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Michael Vignola is een Amerikaanse componist die een lange carrière achter de rug heeft met het maken van films en televisieshows. Zijn muziek is een unieke kijk op ambient minimalisme en op zijn laatste album, Paradigm Drift, verkent hij de ruimere kant van synthwave. Het album wordt uitgebracht op 12 augustus 2019. Als geheel neemt Paradigm Drift luisteraars mee op een reis door de wervelende armen van sterrenstelsels, in dichte wolken van sterrenstof en door de zwarte leegte van de ruimte.

Recensie van Paradigm Drift door Michael Vignola

Paradigm Drift combineert delicate en kristallijne passages met een onderliggend gevoel van onheil en duisternis. Er zijn ambient-momenten en er zijn momenten waarop de luisteraar het gevoel krijgt dat ze op een ruimtevaartuig zitten dat door de verre ruimte raast, langs grote sterrenvelden en nevels. Er is een gevoel van groeiende hoop op sommige nummers, maar op andere lost die hoop op in een geheel donkerder en ongemakkelijker gevoel.

"Paradigma Drift"

Het titelnummer is een voorbeeld van het spacesynth-karakter van het album. Het begint met zachte, warme wassingen van synth die over een stuwende drumbeat zweven. Onder de aanvankelijke warmte begint een onheilspellend gevoel in de muziek te kruipen. Ik kreeg het gevoel een passagier te zijn van een intergalactisch ruimtevaartuig dat zich een weg baant langs grote stellaire structuren, zich haastend door de leegte van de ruimte. In het begin is er opwinding, maar tegen het einde van het nummer begint het te versmelten tot een soort angst.

"Time-lapse"

"Timelapse", het tweede nummer op het album, begint met een diepe dreunende bas en omringt het met een tapijt van echoënde, drijvende geluiden. De oscillerende, flikkerende melodie komt binnen en zweeft boven dat sonische tapijt. In mijn gedachten creëerde het een levendig beeld van het kijken naar een object dat door de leegte van de ruimte cirkelt, vooral wanneer de drums inslaan en een voortstuwende kwaliteit aan de muziek toevoegen.

"Verdwijnen"

Op "Disappearing" weeft Vignola een delicate melodie over en door een achtergrond van synthgeluiden en onduidelijke stemmen die zacht murmelen. Hij heeft echt talent voor het creëren van opzwepende melodieën die doorspekt zijn met een gevoel van melancholie. Voor mij roept dit nummer gedachten op over hoe ons leven aan het verdwijnen is (of we dat nu willen of niet).

Van Spinditty

"Buig Zwaartekracht"

Michael Vignola is op zijn minst minimaal op "Bending Gravity". Het donkere cellogeschraap waarmee het nummer begint, wordt gevolgd door een soundscape die met slechts een paar basiselementen de luchtloze duisternis en onvoorstelbare leegte van de ruimte weet over te brengen. Het viel me op hoe zo weinig elementen samen zo'n rijkdom creëren.

"Terminal Een"

"Terminal One" roept het beeld op van een ruimtevaartuig dat op weg is naar zijn laatste terminal. De beat stuwt het hele nummer naar voren en de synthlijnen beginnen zachtjes en monden uit in iets veel grootsers. Dit handhaaft de energie terwijl het nummer naar zijn einde duwt.

"Naar nul vallen"

Het repetitieve synth-arpeggio op de achtergrond van "Falling to Zero" zweeft over een uitgestrekte ruimte. Het geluid van een computerachtige "piep" begint het nummer, waarna er meer synths over de top komen. Het is als een satelliet die een signaal uitzendt terwijl hij om zijn baan draait. Er zit een zachtheid in dit nummer, maar daaronder is hetzelfde gevoel van een opkomende duisternis dat veel van de andere nummers op dit album doordringt. Het contrast van deze glinsterende soundscape die over verschrikkelijke diepten zweeft, roept opnieuw krachtige beelden van de ruimte op.

"Looper"

Het geluid waarmee het nummer "Looper" begint, lijkt over een enorme afstand te reizen. Langzaam begint een drone onder deze echoënde geluiden op te stijgen en blijft in intensiteit toenemen, en komt steeds vaker voor. Het is een zwaar, donker geluid. Langzaam begint een zachte, wankelende lijn van belachtige tonen naar voren te komen en verdwijnt dan weer. Wanneer het terugkeert, begint het een kristalheldere soundscape te schilderen over de duisternis die eraan ten grondslag ligt.

Waarom je naar dit album moet luisteren!

Voor degenen die op zoek zijn naar prototypische synthwave-melodieën en beats, zal Paradigm Drift onbevredigend zijn. Als het er echter op aankomt het genre naar voren te duwen (zoals de beste voorstanders van elk genre altijd doen), is Michael Vignola erin geslaagd. Vignola weet een synth-tapijt vol diepte en nuance te weven. De nummers met drums erop hebben een voortstuwende energie en er zijn hier echt donkere momenten die een tastbaar gevoel van onze nietigheid in de kosmos toevoegen. Wanneer je deze nieuwe elementen toevoegt aan zijn delicate minimalisme, is het eindresultaat een meeslepende reis door de ruimte en door de tijd.