Inhoudsopgave:
Ik heb in de eventmarketing gewerkt voor merken als Coca Cola, Kuerig, Nintendo, Goose Island en Lincoln Motor Vehicles.
Zingen is een levenslange passie voor Tristarr. De R&B/Gospel-zanger treedt op sinds de leeftijd van 3. Tristarr heeft auditie gedaan voor Star Search, maakte deel uit van een groep die de openingsact was in het Rosemont Theatre en heeft drie albums als soloartiest. De overlevende van kanker inspireert anderen door haar muziek en is politiek actief in Joliet, Illinois.
Guzman: Heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen om vandaag met ons te praten Tristarr. Wat zijn enkele van je vroegste muzikale herinneringen en hoe ben je begonnen?
Tristarr: Ik begon te zingen in een groep genaamd SBS, Sweetness Begins with Sugar. We waren een buurtgroep die in alle talentenjachten zong en we wonnen. Ik denk niet dat we in die tijd de beste zangers waren, maar we waren artiesten. We hebben zoveel bekendheid gekregen in Joliet omdat we optrad in Joliet East, Joliet Central en het Rialto Theater. We maakten deel uit van de dingen die onze buurt maakten. Wat ik me vooral herinner is het samenzijn met Cynthia McElarth en mijn andere vriendin Valerie Brown. Zo zijn we begonnen; mijn moeder, de kerk, en in het koor komen. We kwamen uit een zeer spirituele baptistenfamilie.
Guzman: Je deed in de jaren 80 auditie voor de populaire variétéserie Star Search. Hoe heb je auditie kunnen doen voor de show en hoe ging dat?
Tristarr: Ik herinner me dat ik een talentenjacht won in Orland Park en dat gaf me de kans om op te treden bij Star Search. Toen ik auditie ging doen, waren er veel groepen. Ik zong En Vogue "Hold On". Mijn tijd was om 6.30 uur in de ochtend. Dat was het nummer dat ik trok en jij gaat daar naar binnen en treedt op. Dat was de meest leerzame tijd. Ik was nog nooit in Vegas geweest. Ik heb niet gewonnen, maar het was een goede ervaring.
Guzman: Kun je ons iets vertellen over Look, But Don't Touch en het Rosemont Theatre?
Tristarr: Hoe de groep Look, But Don't Touch werd, deden we allemaal auditie voor een groep die voor Sean "Puffy" Combs was. In die tijd waren ze op zoek naar een meidengroep. Ik heb ook auditie gedaan voor Maurice White van Earth, Wind, and Fire. Ik zou naar al deze audities gaan, maar hem ontmoeten was als… wauw… dat was Maurice White. Dat heb ik allemaal te danken aan mijn manager Sean Chaney. Toen we openden voor het Rosemont Theatre was het met Death Row Records die openging voor Adina Howard, Naughty by Nature en Mary J. Blige. Dit was in de jaren 90. Let wel, Mary J. Blige wist waarschijnlijk niet wie we waren, maar gewoon om te weten dat ze aanwezig was; Death Row Records, al die artiesten gaven me vertrouwen. Wat ik me het beste herinner is toen we openden voor Adina Howard. We waren een groep waarvan niemand wist wie Look, But Don't Touch was. Het eerste nummer dat we zongen was een deuntje van Boys II Men genaamd "End of the Road".
Guzman: Je huidige plaat Behind the Lipstick, geproduceerd door Hiram Grisby van Higgy Diggy Productions, is je derde als soloartiest. Hoe zou je je geluid omschrijven?
Tristarr: Ritme en blues met een gospelgevoel. Het is een beetje jazzy, maar het is inspirerende muziek. Vroeger, Harold Melvin & the Blue Notes, En Vogue, spraken al die groepen over echte muziek. Dat noem ik videoziel. Je hebt wat inspirerende soulvolle muziek die je een beetje jazz, ritme en blues geeft, maar dan geeft het je gospel met een twist.
Guzman: Je bent een overlevende van kanker en je lied "Butterfly" is heel persoonlijk. Wilt u uw mening over "Butterfly" delen? Heb je advies voor mensen die kanker hebben?
Tristarr: “Butterfly” is een nummer dat mij na aan het hart ligt en het nummer waarmee de cd begint. Ik had 7 verschillende soorten kanker. Ik hield niet van mezelf. Toen ik "Butterfly" schreef, herinnerde het me eraan dat God zijn zoon Jezus Christus gaf. Door zijn zoon te geven, kon ik van mezelf houden. Wat ik van dat lied zou willen, is dat het er niet toe deed wat mensen zeiden. Het maakte niet uit hoe mensen over je praatten, dat je wist dat er van je gehouden werd. Toen ik me eenmaal realiseerde dat er van me werd gehouden, ondanks wat ik doormaakte, ging het niet om mijn fysieke wezen. De overlevende van kanker gaat niet over het overleven van iets dat medisch was, maar het overleven van iets dat intern was. Het advies dat ik zou geven is om de tijd te nemen om naar jezelf te kijken en te begrijpen dat er van je gehouden wordt. Je wordt bemind door iemand die eeuwig is. Die eeuwige liefde laat je bloeien en vreugde vinden. Blijf niet stilstaan bij de ziekte, maar eerder bij de wedergeboorte van rups tot vlinder.
Guzman: Waar vind je informatie over je tour en welke artiesten zullen je vergezellen?
Van Spinditty
Tristarr: De tour die ik begin te organiseren zal ergens in september zijn. Er zullen artiesten zijn zoals ik; gospel- en rapartiesten. Ik wil een tour samenstellen zoals we vroeger deden met een bus die verschillende steden aandoet en ervan geniet. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Als je een droom hebt, blijf je die hebben. Dat is wat ik ga doen tijdens deze Behind the Lipstick Tour. Als je meer wilt weten, bezoek dan Facebook, Instagram, Cdbaby, Twitter en zoek me Trista Graves Brown Tristarr.
Guzman: Waar kunnen fans je muziek vinden?
Tristarr: Itunes en Cdbaby. In Joliet Sandy's Boutique op 28 West Clinton en Styles of Brass 1948 Essington Road. Ik ben een onafhankelijke artiest, Google me maar.
Guzman: Je bent er trots op dat je van Joliet komt en betrokken bent bij de gemeenschap. Kun je ons iets vertellen over Joliet en je betrokkenheid bij de gemeenschap?
Tristarr: Ik kom uit een gezin van 11. Mijn moeder was Margaret Graves en ze werd erg actief met Ray Bolden, die in de jaren zestig een van de eerste zwarte advocaten in Joliet was. Ze raakte betrokken bij de NAACP en sinds ik 5 jaar oud was, was ik vanwege mijn ouders betrokken bij de politiek. Joliet is een zeer historische plaats. Veel mensen zijn hier vandaan gekomen. Ik ben betrokken bij een organisatie die ik ben begonnen, genaamd We Are Our Brother's Keepers. Daar ben ik in 2005 mee begonnen na de orkaan Katrina. Mijn zoon was een van de slachtoffers. Ik dacht dat het Rode Kruis niet genoeg deed. Momenteel ben ik betrokken bij People United for Change, maar ik werk ook zelfstandig samen met andere artiesten en organisaties die een verandering in Joliet proberen te bewerkstelligen. Dit is een stad van kampioenen. Een City of Champions zijn, betekent dat ieder van ons kampioen kan worden door betrokken te zijn bij elkaars dromen. Een van de leden van Sister Sledge is heel goed bevriend met mijn zus Marcia Graves. Hypnotic Ensemble zijn mijn neven, die over de hele wereld zingen. Ik kom uit een familie die erg muzikaal is. Lionel Richie kwam van Joliet. Lionel en mijn broer Sam Graves waren vrienden bij Joliet East. De familie van Coretta Scott King gaat naar de Second Baptist Church, waar ik mijn hele leven heen ga! Ik ben zo trots om uit Joliet, Illinois te komen.
Guzman: U bevindt zich in de beginfase van het ontwikkelen van een talkshow. Hoe gaat dat en waar gaat het over?
Tristarr: Ik vind het heel belangrijk dat er stemmen worden gehoord. Ik probeer een reality-talkshow te starten genaamd de Real Deal. We hebben hosts, commentatoren, schrijvers en de betrokken gemeenschap nodig. Ik zal een van de co-hosts zijn en zal samenwerken met de Openbare Bibliotheek Joliet om dit voor elkaar te krijgen. Mocht iemand interesse hebben, neem dan gerust contact met mij op.
Guzman: Nog laatste gedachten?
Tristarr: We moeten hart voor de mensen blijven hebben. We moeten van elkaar houden. Ik word geleid door Christus; Ik geloof in een hoger wezen. We kunnen inspireren en zouden deel moeten uitmaken van de droom van iemand anders, hoe jong en hoe oud we ook zijn. We moeten ons zonder vragen kunnen uiten. Voor jezelf kunnen opkomen en blijven dromen, dromen en dromen.
Opmerkingen
Kenneth Avery uit Hamilton, Alabama op 23 augustus 2017:
Engel:
Hield van de naaf. Goed geschreven en erg leuk. Goed gedaan. Ga zo door met het goede werk en schrijf me wanneer je maar wilt.
Aquilla Graves op 02 mei 2017:
Ik ben zo trots op mijn zus, die ik graag zou willen dat muzikaal in mijn voetsporen is getreden. Ze heeft echter haar eigen weg uitgestippeld … Ik ben vereerd haar mijn zus en collega te mogen noemen in ritmes en teksten. Je bent een geweldige zanger.
