Inhoudsopgave:
Mike is een freelance schrijver met een Punk Rock-ethos. Hij is gespecialiseerd in actuele en historische muziekscènes en subculturen.
13. Tre!
In 2012 nam Green Day de unieke beslissing om drie albums in één jaar uit te brengen. Natuurlijk zou zo'n ambitieus project altijd tot een paar blindgangers leiden, en het is misschien logisch dat het derde van de albums de zwakkere trackselectie zou bevatten.
Tre! is niet per se een slecht album, maar het is ook niet het meest inspirerende. Nummers als "X-Kid" en "99 Revolutions" zorgen voor voldoende poppunkvoer, maar het lijkt er zelden op dat de band met dit aanbod uit de tweede versnelling komt.
Ondertussen is "The Forgotten (ook bekend als de Twighlight Song)" misschien wel het slapste nummer dat de band ooit heeft gemaakt.
11. Geen!
Uno zou de band zien terugkeren naar het punkrockgeluid van hun eerdere opnames, een aangename verrassing voor hun oudere fans na twee lange alt-rock conceptalbums. Inderdaad, tracks als "Nuclear Family", "Stay the Night" en "Loss of Control" zouden niet misstaan op Nimrod of Warning. Andere tracks zoals "Kill the DJ" en "Oh Love" lieten zien dat de groep nog steeds bereid was te experimenteren met nieuwe ideeën.
Als het eerste deel van een trio albums was Uno een indrukwekkende opener, maar als het alleen op zijn eigen merites wordt gemeten, komt het nog steeds niet helemaal overeen met de eerdere releases van Green Day.
9. Do's!
Do's! onderscheidt zich als de beste van Green Day drie quickfire-albums van 2012 vooral omdat het het meest origineel en gefocust klinkt. Een soort spirituele opvolger van de Foxboro Hot Tubs Side Project-release van de band, 'Stop, Drop and Roll!!!' Dos ziet de band minder bezig met arena-anthems dan met een knaller. Het resultaat is een aantal ball-to-the-wall gestripte punkrock die toevallig ook zo catchy was als de hel.
7. Verdeling van de 21e eeuw
21st Century Breakdown heeft de neiging om veel meningen te verdelen onder Green Day-fans. Het is ongetwijfeld hun meest ambitieuze poging, en ondanks de forse lengte zit het boordevol megahits. Een conceptalbum met 18 nummers was voor sommige fans slechts één brug te ver en ver verwijderd van het bescheiden punkpopbegin van de band. 21st Century Breakdown is in ieder geval een beetje radiovriendelijk voor zijn eigen bestwil en mist een deel van het hart en de ziel die Green Day hebben gemaakt tot wat ze zijn. Als je echter ooit leuke, stadionklare rock-anthems nodig hebt, dan heeft dit album je gedekt.
5. Slapeloosheid
De eerste keer dat Green Day per ongeluk de wereld overnam met Dookie, stond de druk op hen om het met de follow-up uit het park te slaan. Maar helaas was Insomniac niet het album dat mensen verwachtten. Bij gebrek aan de radiovriendelijke hits van zijn voorganger, verkocht Insomniac lang niet zo goed als Dookie.
Hoewel het misschien niet de meest succesvolle release van de band is, blijft het een van hun meest unieke briljante. Geïnspireerd, zoals je uit de titel mag verwachten, door slapeloze nachten en een gevoel van burn-out, is Insomniac urgenter en angstiger dan alles wat Green Day daarvoor of daarna had gedaan. Simpel gezegd, Insomniac is op zijn eigen manier perfect.
3. Kerplunk
Het mag dan de productiewaarde van hun latere releases missen, Kerplunk blijft een van Green Day's meest opvallende LP's. Er zijn maar weinig albums die de verwarring en angst die gepaard gaan met de adolescentie zo goed hebben weten vast te leggen als Kerplunk. Het songwriting-ambacht van Billie Joe en zijn bedrijf was hier al op punt, nooit schuwt introspectie, een goed liefdeslied of de eigen soort humor van de band. Zou het zijn verkocht als Dookie met een bredere release? Misschien misschien niet. Maar het is nog steeds een van de beste voorbeelden van poppunk die er zijn.
1. Nimrod
Nimrod mag dan wel gezien worden als het onhandige middelste kind van Dookie en American Idiot, het is ook het beste album van Green Day. Door de angst en vervorming van hun eerdere releases te temperen met een poppier en meer gepolijst geluid, is Nimrod verfijnder dan alles wat ervoor kwam en leuker en ongefilterder dan alles wat volgde.
"Good Riddance (Time of Your Life)" is duidelijk de baanbrekende hit, maar "Hitchin a Ride" en "Redundant" zijn op zichzelf al megahits. "Platypus", "Take Back" en "Reject" zijn net zo bally als hun Insomniac-opnames. "King for a Day" en "Walking Alone" laten de groep zien hoe het trio experimenteert met nieuwe geluiden, terwijl "Haushinka" en "Uptight" poppunkparels zijn die wachten op nieuwe fans om ze te ontdekken.
Deze inhoud is naar beste weten van de auteur nauwkeurig en waarheidsgetrouw en is niet bedoeld ter vervanging van formeel en geïndividualiseerd advies van een gekwalificeerde professional.
