Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Hoewel zijn familie in het algemeen niet muzikaal was, wilde John Janzen altijd van muziek een belangrijk onderdeel van zijn leven maken. Hij zegt: "Ik ben opgegroeid als een hardcore boerenjongen. Ik was altijd super geïnteresseerd in het doen van muziekdingen. Mijn moeder speelde een beetje piano, maar mijn vader was behoorlijk ontmoedigend over muziek. Het had niet veel waarde voor hem. We gingen naar een kleine kerk en ik deed daar muziek.”
Toen hij 18 werd, verhuisde John van de boerderij naar Winnipeg. Hij behaalde diploma's in Engelse literatuur en lesgeven voordat hij voor 12 jaar naar Japan verhuisde. Hij vervolgt: "Ik werkte aan de rand van de Japanse entertainmentindustrie met radio en tv, dus daar kwam het geld vandaan. De vreugde kwam van het hebben van een band daar. Toen we in Japan waren, ging het goed. Precies toen YouTube in Japan verscheen, was het het begin van virale video's en in die tijd brachten we een gek nummer uit genaamd Christmas In Japan. En ja hoor, het belandde op de wereldwijde voorpagina van YouTube en binnen een dag was het tot 600.000 keer bekeken.”
Al deze bekendheid was van korte duur. De band ging uit elkaar nadat twee van de bandleden hun relatie hadden beëindigd. John zegt: 'Vijf jaar geleden ben ik terug naar Canada verhuisd. Ik had mijn muzikale dromen een beetje ingepakt. Ze waren dood en begraven, maar toen wilde mijn oudste zoon Simon proberen te busking bij The Forks. Ik dacht dat het leuk zou zijn vader/zoon tijd. We zijn ermee aan de slag gegaan en we werden aangenomen om daar als busk te werken.”
Te midden van dit alles wilde Johns jongste zoon Mick ook op het toneel verschijnen. Hij had altijd al in een band willen spelen en begon op vierjarige leeftijd mandoline te leren spelen. Hij had nog nooit eerder gezongen, maar omdat het een voorwaarde was om bij de band te komen, accepteerde hij het.
De vader en zonen gingen op een drukke roadtrip naar Kelowna. Daarna wonnen ze een universiteitswedstrijd voor nieuwe bands en begonnen ze op enkele van de lokale Manitoba-festivals te spelen.
John wijst erop dat de band sinds hun oprichting een hybride geluid heeft ontwikkeld. Hij zegt: "We zijn gewoon meer alt country dingen gaan doen. We begonnen met verslaggeving over de Old Crow Medicine Show en Johnny Cash. Mijn zonen beginnen hun eigen liedjes te schrijven, maar daarvoor zongen we alleen de liedjes die ik voor de band in Japan schreef, maar nu begint het wat diverser te worden. We neigen naar folk-country. Het is behoorlijk akoestische folk-achtige dingen.”
Van Spinditty
Een uniek project waaraan de Janzen Boys hebben meegewerkt is Blink's Garden. Het kwam voort uit Johns werk in een daklozenopvang als coördinator van het gemeenschapsonderwijs. Hij zou verhalen vertellen aan kinderen, wetende dat ze de informatie beter zouden onthouden dan simpelweg statistieken naar ze te gooien. Hij zegt: "Ik ging zitten en schreef dit lange gedicht. Het rijmt allemaal. Ik had nog nooit fictie geschreven en vond het moeilijk om proza te schrijven. Ik ontdekte dat als ik iets rijm, ik het gewoon veel gemakkelijker vind om te schrijven omdat het rijm je naar het volgende leidt. Het werd uiteindelijk een episch kindergedicht van 77 strofen.”
Het gedicht groeide uiteindelijk uit tot een volwaardige theaterproductie genaamd Blink's Garden. Op zijn beurt werd het project een cd en een boek. John zegt: “We hebben er zeven nummers aan toegevoegd en de plaats waar ik werk zorgde voor financiering om er een cd en een boek van te maken. We hebben een hele reeks Winnipeg Juno-prijswinnaars gekregen om de nummers op te nemen. We hebben goede ondersteuning gehad. Begonia is de stem van een van de personages, er is Erin Propp die jazzmuzikant is en ze zingt ook op het album. We hebben ook William Prince op de cd laten zingen. Hij heeft zojuist een Juno gewonnen voor Roots Recording of the Year.”
Elk nummer dat John schrijft is op een iets andere manier tot stand gekomen. Hij legt uit: "Je krijgt de 15 minuten uit de lucht vallende liedjes, je krijgt de liedjes die zeer goed zijn gemaakt en die drie maanden in beslag nemen om te schrijven. Wat ik wel wil zeggen is dat ik een nummer vaak achterstevoren schrijf. Ik zal bijvoorbeeld eerst de laatste regel van een strofe schrijven. Soms schrijf ik zelfs de laatste strofe eerst.”
John heeft veel positieve dingen te zeggen over het maken van muziek met zijn kinderen. Hij wijst erop: “In mijn oude band in Japan was oefenen altijd een nachtmerrie. Je hebt vier mensen met een druk leven die een of twee keer per week een training van twee uur proberen in te plannen en het was een nachtmerrie. Als je muziek speelt met je kinderen en ze wonen in je huis, dan duren al onze oefeningen niet langer dan 15 minuten, maar we kunnen vier oefeningen per dag doen!”
Een kleine uitdaging voor de Janzen Boys was het feit dat beide zonen van John ouder worden en hun stemmen veranderen. Hij zegt: "Simon begon toen hij 12 was en hij is nu 16. Op een gegeven moment, ongeveer twee zomers geleden, moesten we elke melodie veranderen. De eerste opname die we maakten, klinkt zo erg als een tiener en in de tweede opname klinkt hij als een man. Mick is net 13 geworden, dus we gaan het binnenkort allemaal nog eens doornemen.”
In de toekomst staan er enkele spannende ontwikkelingen op stapel. John zegt: "We zijn toegelaten tot een Manitoba Arts Network-showcase met agenten uit alle hoeken van de Prairies. Hopelijk levert dat in de toekomst een aantal goede optredens op. We willen wel meer optreden. Aan het einde van de zomer hebben we besloten om het theatergedoe te laten rusten en ons op de band te concentreren.”
Hij vervolgt: "We denken aan een volledige opname in het komende jaar als we de financiering kunnen krijgen. We willen de goede plek raken voordat de stem van Mick verandert, dus we willen graag iets op zijn plaats krijgen. We werkten met FACTOR voor het laatste album, dus we hebben een beetje een trackrecord met hen. Financiering van hen krijgen is niet eenvoudig, maar we willen het graag proberen.”
Als het gaat om het vinden van inspiratie voor de familieband, wijst John erop dat ze geïnspireerd raken door simpelweg samen op pad te zijn. Hij legt uit: "Ik heb een langdurige scheiding doorgemaakt en het was zwaar voor iedereen, maar in veel opzichten was het een creatieve heroplading om met de jongens op pad te gaan. De festivals zijn een plek waar alles zo chill is en er geen afleiding is. We merken dat we veel van onze songwriting doen terwijl we onderweg zijn.“
